Poniższy tekst autorstwa św. Józefa Sebastiana Pelczara powstał jeszcze przed rewolucją bolszewicką w Rosji i uświadamia nam, jak wielką przenikliwością w ocenie natury rewolucyjnego socjalizmu odznaczał się ówczesny biskup przemyski.

Chrystus Pan nie zniósł prywatnej własności ani różnicy stanów, ale za to ogłosił równość wszystkich wobec swoich dóbr duchownych, to jest prawdy, prawa, łaski i chwały Niebieskiej, a nadto nakazał bogatszym, pod grozą utraty zbawienia, dzielić się mieniem z ubogimi. Spełniając wolę Chrystusową, Kościół nie tylko przypomina bogatszym obowiązek dawania jałmużny czy spełniania innych uczynków miłosierdzia, ale tworzy dla opieki nad ubogimi i cierpiącymi osobne zakony, stowarzyszenia i zakłady dobroczynne. Socjalizm tego nie pochwala, owszem, w miłosierdziu widzi poniżenie dla tych, którzy zeń korzystają, a działanie chrześcijańskie na tym polu nazywa obłudą. Jestże ten zarzut sprawiedliwy? Nie, bo chrześcijanin czci w ubogim czy cierpiącym samego Chrystusa i w ślad za św. Wincentym a Paulo usługuje mu z uszanowaniem jako „panu swojemu”.

A jakże socjalizm zapatruje się na kwestię ubóstwa i jak chce ją rozstrzygnąć?

[Pełny tekst w wydaniu papierowym]