”Prawo” do publicznego manifestowania dewiacji
2005-09-16 00:00:00
W "Gazecie Wyborczej" z 4.09.2005 r. ukazał się artykuł autorstwa Adama Michnika pt. "Geje i rewolucja moralna", który wskazuje na zmianę taktyki laickiej rewolucji kulturalnej w zakresie promocji homoseksualizmu w Polsce.
Po fiasku na polu legislacyjnym, jakim było nieuchwalenie przez Sejm ustawy legalizującej związki homoseksualne oraz ustawy o równym statusie kobiet mężczyzn, organizacje homoseksualne wespół ze środowiskami wojującego laicyzmu zostały zmuszone do zmiany taktyki.
Nieprzychylność społeczeństwa oraz brak przepisów, które pozwalałyby homoseksualistom na zawieranie związków równorzędnych z małżeństwem i gwarantowałyby im bezkarność w publicznym manifestowaniu swoich zachowań dzięki urzędowi do przeciwdziałania dyskryminacji (czyli politycznie poprawnej prokuraturze), grożą organizacjom homoseksualnym całkowitym zniknięciem z życia publicznego.
Można przypuszczać jak ważna dla laickiej rewolucji kulturalnej jest promocja homoseksualizmu, skoro jeden z czołowych ideologów lewicy, po prawie dwuletnim milczeniu wobec publicznych inicjatyw organizacji homoseksualnych, zabrał w końcu głos.
We wspomnianym tekście redaktor Michnik chcąc nadać sobie pozory bezstronności i braku osobistego zaangażowania w sprawę, mówi o swoim konserwatywnym przekonaniu, że homoseksualizm nie nadaje się do publicznego manifestowania, a parady wzbudzają w nim odczucie zażenowania i estetycznego niesmaku. Po tym erystycznym zabiegu, wkomponowanym w wywód na temat prześladowań homoseksualistów na Kubie, autor stawia pytanie: "czy nie słuszniej bronić prawa gejów do Parady Równości, niż deptać to prawo wspólnie z dziwacznymi sojusznikami typu Fidela Castro w rewolucji moralnej przeciw gejom?"
Jednak pytanie zawiera fałszywe założenie, że homoseksualiści mają prawo do publicznego demonstrowania swoich dewiacyjnych postaw. W oparciu o tę błędną przesłankę autor tworzy fałszywą alternatywę pomiędzy obroną a deptaniem tego rzekomego prawa, a dla wyraźnego wskazania, która z alternatywnych tez jest słuszna, osoby depczące to rzekome prawo stawia w szeregu sojuszników Fidela Castro.
Dlaczego homoseksualiści mają prawo do demonstrowania swoich zachowań, Pan Redaktor nie wyjaśnia, gdyż widocznie przyjął to jako pewnik. Czyżby ocenił, że homoseksualizm jest dobry i społecznie pożyteczny, a jeżeli jest zły i społecznie szkodliwy, to dlaczego przyznawać mu prawo do publicznego manifestowania?
Fakt, że niesprawiedliwe reżimy prześladują homoseksualistów niehumanitarnymi metodami nie zmienia patologicznej istoty tego zjawiska. Nie można twierdzić, że ktoś ma prawo promować dewiacyjne zachowania w społeczeństwie przywiązanym do swoich chrześcijańskich korzeni, tylko dlatego, że zachowania te są zwalczane gdzie indziej przez totalitarny reżim. Stosując taką logikę należałoby rehabilitować wszystkich przestępców prześladowanych przez reżim komunistyczny czy nazistowski. Zło czynu przestępczego czy dewiacyjnego zachowania tkwi bowiem w nich samych, a nie zależy od ustroju czy szerokości geograficznej.
Stąd każde cywilizowane społeczeństwo ma prawo i obowiązek bronić się przed patologiami społecznymi, do których należy również homoseksualizm.
Przyznanie przez władze prawa do publicznego demonstrowania zachowań homoseksualnych stanie się powodem do uznania tego zjawiska za dopuszczalne moralnie i obyczajowo, a gdy społeczeństwo już się z nim "oswoi" będzie można spokojnie zmierzać do prawnego zrównania związków homoseksualnych z małżeństwem.
Po tegorocznych wyborach trudno będzie w Sejmie uchwalić ustawę legalizującą jednopłciowe związki i przez najbliższe lata organizacjom homoseksualnym pozostanie jedynie walka o "prawo" do publicznego demonstrowania dewiacji.
Jednak przy wsparciu laickich mediów i dzięki pomocy prawniczych tricków mają szansę na uzyskanie legalnego dostępu do publicznego demonstrowania swoich zachowań.
Czy to się uda, zależeć będzie od nowowybranych władz, które albo będą stanowić sprawiedliwe prawa i podejmować słuszne decyzje, albo ulegając naciskom laickiej propagandy oprą swoje działania o prawo pozbawione sprawiedliwości?
Czy wierzysz w swojego Anioła Stróża? Co odpowiesz na to proste przecież pytanie? Będziesz się zastanawiał? Zaprzeczysz? A może, bo tak wypada, wciąż niepewnym jednak głosem stwierdzisz, że… oczywiście? A co odparł jeden z kleryków, zapytany w ten sposób przez św. Ojca Pio w San Giovanni Rotondo?
W pierwszy piątek miesiąca sierpnia o godzinie 15.00 w Bazylice Bożego Ciała w Krakowie odbędzie się comiesięczna wspólna Modlitwa Różańcowa w intencji Apostołów Fatimy i Przyjaciół „Przymierza z Maryją”.
Na Jasnej Górze, przed obliczem Matki Bożej, dwaj polscy hierarchowie – ks. bp Wiesław Mering i ks. bp Antoni Długosz – odważyli się powiedzieć prawdę: o zagrożeniach ideologii, polityki bez wartości, migracji niszczącej Europę.
Wiosną 2004 roku 54-letnia Francuzka Bernadette Marie Helene Vernamat wybrała się z pielgrzymką do Libanu, do grobu św. Charbela. Kobieta chorowała na złośliwego raka piersi i żołądka. Po spowiedzi i Komunii św. odmówiła cały Różaniec przy grobie świętego. Badania, które zrobiła po powrocie do domu, wykazały jej całkowite uzdrowienie. Tak działa ten wyjątkowy mnich z Libanu, za wstawiennictwem którego łaskę uzdrowienia otrzymały już tysiące osób.
Rankiem 16 lipca 1251 r., gdy Szymon Stock odmawiał piękną, ułożoną przez siebie modlitwę Flos Carmeli, wedle jego własnej relacji jaką zdał ojcu Piotrowi Swayngtonowi, swojemu sekretarzowi i spowiednikowi: "nagle ukazała mi się Matka Boża w otoczeniu wielkiej niebiańskiej świty i trzymając w ręce habit Zakonu, powiedziała mi: "Weź, Najukochańszy Synu, ten szkaplerz twego Zakonu, jako wyróżniający znak i symbol przywilejów, który otrzymałam dla ciebie i dla wszystkich synów Karmelu. Jest to znak zbawienia, ratunek pośród niebezpieczeństw, przymierze pokoju i wszechwieczna ochrona. Kto w nim umrze, nie zazna ognia piekielnego".