Dokument Episkopatu Polski o zagrożeniach dla rodziny

„Duszpasterstwo rodzin należy uczynić rzeczywistym priorytetem naszego posługiwania” – piszą autorzy dokumentu „Służyć prawdzie o małżeństwie i rodzinie”. Członkowie Rady ds. Rodziny przy Episkopacie Polski opracowali propozycję strategii, która ma ochronić małżeństwo, rodzinę, jej wartości i godne życie. Proponują m.in. wprowadzenie płacy rodzinnej i dowartościowanie macierzyństwa. Apelują do polityków o realizowanie programu polityki prorodzinnej, a do dziennikarzy o ukazywanie życia szczęśliwych rodzin.

„Ten dokument nie jest teoretycznym opracowaniem na temat małżeństwa i rodziny, ale duszpasterską refleksją. (...) Z duszpasterską troską mówimy o tym, co uważamy za najważniejsze i pożyteczne na tym etapie dziejów Kościoła w Polsce. Dokument ten powstał z życia i ma do życia prowadzić” – wyjaśniają autorzy. Prawie 100-stronicowe opracowanie oprócz przypomnienia założeń doktrynalnych, zawiera wskazówki dla duszpasterzy oraz polityków świeckich, co robić żeby chronić i rozwijać tę fundamentalną ludzką wspólnotę.

Autorzy dokumentu stwierdzają na wstępie, że w czasie, gdy trwa arogancki atak na małżeństwo i rodzinę, prowadzony przez rozmaite środowiska, stronnictwa polityczne oraz twórców mediów i kultury masowej, nie wolno milczeć, w myśl zasady sformułowanej przez Karola Wojtyłę, że „winni są nie ci, którzy czynią zło, ale również ci, którzy je widzą, a nie reagują”. Dlatego zwłaszcza dziś należy pomóc rodzinom odkryć godność i piękno ich powołania, przypomnieć założenia antropologii chrześcijańskiej i nauczanie Kościoła, który w ostatnich dziesięcioleciach wydał liczne dokumenty na temat rodziny.

W obliczu narastającej tendencji do podważania modelu rodziny tradycyjnej ludzie prawego sumienia powinni się organizować i domagać się poszanowania dla świata ich wartości, a także dostrzeżenia w niej nie tylko świeckiej rzeczywistości, ale także aspektu nadprzyrodzonego przymierza między kobietą i mężczyzną, którego twórca i pomysłodawcą jest sam Bóg. Przymierze to ma wartość obiektywną, niezależną od socjologicznych i historycznych interpretacji i nie obejmuje tylko doczesnego aspektu ludzkiej egzystencji, należy je więc rozpatrywać w porządku nadprzyrodzonym i wiecznym. To w małżeństwie realizuje się droga do świętości w życiu codziennym milionów kobiet i mężczyzn.

Autorzy przypominają nauczanie Kościoła nt. ludzkiego ciała, które jest święte, gdyż - jak stwierdził papież Benedykt XVI - jest dziełem i darem Boga, a nie tworzywem, z którym można postępować według własnego uznania. Dlatego takie znaczenie ma czystość ciała, która jest uznaniem tej godności. Ciało jest sakramentalnym znakiem małżeństwa, zawiera w sobie zdolność obdarowywania, dosięga najgłębszych, duchowych pokładów człowieczeństwa.

Płeć jest elementem zamysłu Stwórcy, który stworzył człowieka „mężczyzną i kobietą” i uczynił ich komplementarnymi wobec siebie. Karol Wojtyła pisał, że „tkwi w nas jakieś uprzedzenie pod adresem spraw ciała, jakiś ślad manicheizmu, tak że nie możemy sobie wyobrazić realizację doskonałości (duchowej i nadprzyrodzonej) w stanie, w którym sprawy cielesne są tak ważnym, tak istotnym współczynnikiem wspólnego życia dwojga ludzi”. Przyszły papież ubolewał, że małżeństwo traktuje się od strony grzechu, a mało kto myśli, by traktować je pod kątem doskonałości.

Autorzy zauważają też, że w czasach, gdy tyle mówi się o prawach człowieka, ludzkie ciało ulega uprzedmiotowieniu. Staje się ono obiektem handlu i jest eksploatowane do celów zabawowych. Jest też poniewierane nie tylko przez minione reżimy totalitarne, ale także gdy ludzkich zwłok nie otacza się szacunkiem lub organizuje wystawy, w której eksponatami są osoby zmarłe.

Wyliczając problemy, z jakimi spotyka się człowiek współczesny, autorzy dokumentu pytają, co można zrobić, aby Kościół skuteczniej wypełniał swe posłannictwo, jak budzić i ugruntowywać wiarę w rodzinach. Jednoznacznie podkreślają przy tym, że nie wystarczy praca w małych grupach czy okresowe akcje. Wskazują że „duszpasterstwo rodzin należy uczynić rzeczywistym priorytetem naszego posługiwania. Myślenie przez pryzmat rodziny musi stać się kluczem przy planowaniu i podejmowaniu działań duszpasterskich w parafii”.

Aby ta strategia była owocna, potrzebni są święci kapłani, promieniujący ojcostwem, którzy będą pomagać rodzinom przeżywać Eucharystię jako źródło ich życia, zachęcać do adoracji Najświętszego Sakramentu, do wiary, przeżywanej nie indywidualistycznie, a wspólnotowo. Na małżeństwo należy patrzeć jako na wspólnotę wiary i zachęcać rodziny, aby wspólnie się modliły. Szansą ewangelizacji jest także przygotowanie do sakramentu małżeństwa i ukazanie młodym ludziom piękna i znaczenia czystości, zaś szczególnym zadaniem jest przeprowadzenie ich od zadurzenia seksem do fascynacji osobą. Zdaniem autorów trzeba też zadbać w zdecydowany sposób o duchowość małżeńską, a gdy dzieci przyjdą na świat – koncentrować się wokół opieki nad całą rodziną.

Odrębny rozdział poświęcają autorzy dokumentu posłudze kapłanów na oddziałach położniczych i ginekologicznych, gdyż kobiety oczekujące na dziecko, lub takie, które dziecko utraciły, mają szczególną potrzebę rozmowy, refleksji i modlitwy.

Członkowie Rady ds. Rodziny piszą też o zjawisku singli, samotnych osób, które manifestują niechęć do małżeństwa. Moda na „singlowanie” pokazuje, że trzeba z większą troską wychowywać do miłości, która akceptuje ofiarę z siebie.

Autorzy sugerują też, aby w miarę możności tworzyć na uczelniach katolickich wydziały lekarskie, które będą kształcić medyków, respektujących chrześcijańskie wartości.

Kolejnym rozdziałem dokumentu jest rozliczenie polityków wraz z gorzką konstatacją, że w europejskim kraju, w którym rodzi się najmniej dzieci, żadne ugrupowanie polityczne nie zrealizowało programu polityki prorodzinnej. Autorzy przypominają politykom chrześcijańskim, że ich obowiązkiem jest chronić małżeństwo i rodziny. Zgodnie z zasadami pomocniczości powinni zapewnić rodzinie pomoc ekonomiczną, społeczną, pedagogiczną, kulturalną, prawną. Można jedynie ubolewać, że są samorządy, które przekazują środki na propagandę „kultury gejowskiej”, a w akcjach przeciw przemocy wskazuje się na rodzinę jako na jej źródło, podczas gdy zdarza się ona głównie w konkubinatach. Kobietę w reklamie traktuje się zaś jak przedmiot. „Zbyt mało jest ze strony państwa działań propagujących zdrową rodzinę” – ubolewają autorzy.

Proponują oni wprowadzenie płacy rodzinnej, która starczyłaby na utrzymanie rodziny przez jednego z członków, dowartościowanie macierzyństwa, zalecają troskę o rodziny wielodzietne, które szczególnie zagrożone są ubóstwem. Politycy powinni też zatroszczyć się o prawa rodziców do wychowania dzieci zgodnie z własnym systemem wartości. Ich szczególnym obowiązkiem jest walka o prawa, broniące ludzkiego życia.

Specjalny rozdział skierowany jest do dziennikarzy połączony z apelem, by nie epatowali przemocą i obscenicznością i nie manifestowali niechęci do tradycyjnej rodziny, a pokazywali dobro i wartości, także życie szczęśliwych rodzin.

„Doświadczenie duchowe pokazuje, że szatan ze szczególna zaciekłością zwalcza miłość, małżeństwo i rodzinę”. Jednak jest broń, która zapewnia w tej walce zwycięstwo – to modlitwa, a szczególnie modlitwa różańcowa. Odmawianie jej w rodzinach, a także pielgrzymowanie na Jasną Górę, da moc do pokonania zła i wszelkich problemów. „To jest Jasna Góra Zwycięstwa” – piszą z przekonaniem autorzy dokumentu.

Źródło: KAI