USA: wstrząsające świadectwa kobiet, które uśmierciły swoje dzieci

2011-01-27 00:00:00
USA: wstrząsające świadectwa kobiet, które uśmierciły swoje dzieci

Na zakończenie 38 Marszu dla Życia w Waszyngtonie kilkadziesiąt kobiet, które wcześniej dokonały aborcji, mówiło o wielkim bólu, cierpieniu, osamotnieniu, utracie zdrowia fizycznego i zrujnowanym życiu psychicznym. Oświadczenia swoje wygłosiły na schodach przed budynkiem Sądu Najwyższego. Wszystkie podkreśliły, że słynne „prawo wyboru” nie jest wolnością, ale zniewoleniem, a konsekwencje zabicia dziecka nienarodzonego ponosi się przez całe życie.

Od kilku lat w Marszu dla Życia biorą udział kobiety, które dokonały aborcji. Dzielą się swoimi przykrymi doświadczeniami, by przestrzec inne zdesperowane dziewczęta przed podjęciem makabrycznej decyzji o zabiciu swojego nienarodzonego dziecka.

Część z mówczyń opisała z detalami horror zabiegu aborcyjnego, w następstwie którego wiele z nich boryka się z problemami zdrowotnymi. Najbardziej jednak poruszające były świadectwa kobiet mówiących o poczuciu pustki, samotności i rozpaczy, które pojawiają się tuż po dokonaniu aborcji. – Wszystko, co pozostało było poczuciem winy i wstydu. Pozostały strzępy osoby, którą byłam przed aborcją. Aborcja nie jest wyborem. Dla mnie było to więzienie – mówiła jedna z matek.

Mary Jane D’Andries opowiadałała o tym, jak czuła się bardzo samotna pewnego poranka 40 lat temu: – Ojciec dziecka chciał, abym dokonała aborcji. Wkrótce odszedł ode mnie. Jednak samotność, którą odczuwałam nie wynikała z jego nieobecności, ale z nieobecności dziecka, które zabiłam.

Wiele kobiet podkreślało, że cierpią już od 20, 25, 30 i więcej lat. Przede wszystkim odczuwają wielki żal, mają głębokie poczucie winy. Aby je zagłuszyć, sięgają po narkotyki, prowadzą rozwiązłe życie. Bardzo często okazuje się, że nie są w stanie trwać w normalnym związku, nie mogą ułożyć poprawnych stosunków z drugą osobą, cierpią na depresję. Stwierdzały też, że zabicie własnego dziecka doprowadziło do ruiny ich kontakty z późniejszymi partnerami, a także z dziećmi, które przyszły na świat w późniejszym okresie. – Pamiętam jak pewnego razu, tuż po aborcji, wsiadałam do samochodu. Mój roczny synek wyciągnął do mnie rączki. Chciał żebym go wzięła. A ja nie byłam w stanie go dotknąć – mówiła przez łzy Cynthia Carney z Teksasu: – Tego dnia moje relacje z nim zmieniły się na zawsze. Już nigdy nie będą takie same.

Wiele kobiet wskazywało na opuszczenie, jakiego doznawały będąc w ciąży. Nie czuły wsparcia, które być może uratowałoby życie niewinnych dzieci. Tymczasem pozostawione same sobie, rozpaczliwie wyolbrzymiały problemy, jakie mogłyby się pojawić w związku z przyjściem na świat dzieci i decydowały się na aborcję. Stan, w jakim się znajdowały wówczas można porównać do stanu, w jakim znajduje się osoba decydująca się na samobójstwo.

Michelle Geraci opisała jak pracownicy ośrodka Planned Parenthood, który przyjaciółka poleciła jej jako miejsce, gdzie może uzyskać pomoc, zabili w niej nadzieję na utrzymanie dziecka. – Za każdym razem, gdy dzwoniłam, miałam nadzieję, że odbierze ktoś, kto powie mi, gdzie szukać pomocy, by ocalić moje dziecko. Oni za każdym razem odpowiadali, żebym radziła sobie sama.

Po przybyciu do ośrodka Planned Parenthood przypadkowo ujrzała na ultrasonogramie swoje dziecko. – Coś mną wstrząsnęło, jakby jakaś fala przechodziła przeze mnie. Zapytałam lekarki, co to jest, a ona odpowiedziała, że nic. Widziała moją twarz i szybko poruszyła się nerwowo, po czym po chwili powiedziała, że nie muszę tego robić. Ja jednak desperacko opowiadałam jej o mojej sytuacji, o tym, że nie chcę aborcji, ale nie wiem, co robić dalej, że czuję się, jakbym siedziała w kolejce górskiej i chciała z niej wysiąść. Spojrzała na mnie i wzruszyła ramionami, po czym powiedziała „dobrze”. Nachyliła się nade mną, następnie pamiętam tylko tyle, że miałam założoną maskę na twarz i myślałam sobie, że to co jej powiedziałam, iż chciałabym wysiąść z kolejki wcale nie oznaczało, że chciałam dokonać aborcji. Później obudziłam się na sali pełnej płaczących dziewcząt. Dziewczyna, która leżała obok mnie ze łzami w oczach wyciągnęła dłoń, bym ją uścisnęła. Ja także płakałam. Złapałam jej dłoń, jednak nienawidziłam ją, tak samo jak siebie.

Pam Messina, która została zgwałcona i długo biła się z myślami, czy uśmiercić swoje dziecko. - Płakałam całymi dniami. Mówiono mi, żebym szybko podjęła decyzję. Dzień po aborcji matka, która chciała mnie jakoś pocieszyć powiedziała: „ja także bym cię usunęła, gdybym miała dostęp do aborcji”. Myślała, że dzięki temu wyznaniu poczuję się lepiej, jednak poczułam się jeszcze gorzej, bo gdybym to ja mogła decydować, to chciałabym się urodzić. Moje dziecko nie miało danej szansy, by przemówić.

Jedna z kobiet relacjonowała, jak „prawo wyboru” było wykorzystane przeciwko niej. Jacquie Stalnaker mówiła o tym, jak jej chłopak zmusił ją do udania się do ośrodka aborcyjnego, grożąc bronią. – Kiedy wykonywano aborcję nie uśpiono mnie, nie podano mi żadnego środka znieczulającego. Mogę wam szczegółowo opisać każdą sekundę, co czułam, gdy dziecko było usuwane z mojego ciała... Włożyli je do słoja, następnie umieścili na półce i odesłali mnie do domu. Stalnaker powiedziała, że jej chłopak odjechał, a ona wracając do domu przewróciła się. Długo czekała na pomoc. W następstwie aborcji – jak potwierdzili to sami lekarze - kobieta stała się bezpłodna.

Mimo wszystkich bolesnych doświadczeń kobiety, które zdecydowały się opowiedzieć o nich, łączył serdeczny stosunek do utraconych dzieci. Głęboki żal i opowiedzenie o tym innym sprawia, że łatwiej znosić ciężar, jaki kobiety wzięły na swoje barki.

Źródło: LifeSiteNews.com, AS
Dzień 10 lutego 1597 r. zapisał się w życiorysie patrona naszego Stowarzyszenia – Sługi Bożego Księdza Piotra Skargi – otwarciem obrad walnego Sejmu Rzeczypospolitej. Trwające do końcówki marca obrady okazały się bezowocne. Zupełnie inaczej niż służba ówczesnego Kaznodziei Królewskiego, który pod wpływem tegoż Sejmu dał początek wiekopomnemu dziełu pod nazwą „Kazań Sejmowych”.
Kościół swoją siłę czerpie z Objawienia i Tradycji przekazywanej z pokolenia na pokolenie. Naruszanie tych fundamentów poprzez rewolucyjne pomysły wprowadzenia synodalności uderza w hierarchiczność społeczności katolickiej i nie służy Kościołowi. O tym, co szykują nam promotorzy rewolucji w Kościele i jakie może to nieść dalekosiężne skutki, będzie można dowiedzieć się podczas spotkań Klubów „Polonia Christiana” we Wrocławiu, Poznaniu i Krakowie, na których wystąpi red. Paweł Chmielewski, z wykładem: „Największa rewolucja w Kościele. Co się zmieni?”.
Utrata kontroli nad własnym mieszkaniem lub domem?! Wywłaszczenie z samochodu? Powrót zimnych kaloryferów? Realizacja Europejskiego Zielonego Ładu zaczyna powoli przypominać instalowanie komunizmu wojennego, z tą różnicą, że proces ten jest wydłużony na wiele lat i przykryty grubą warstwą propagandy. Aby nagłośnić skalę problemów i wykazać, jak znacząco może się pogorszyć sytuacja zwykłej polskiej rodziny poprzez realizację unijnej polityki klimatycznej, organizujemy spotkanie w Poznaniu.
Kontynuując inicjatywę SKCh im. Ks. Piotra Skargi i grupy Apostolatu Fatimy, spotykamy się w najbliższy piątek 7 lutego 2025 r. na wspólnej modlitwie. Gorąco zachęcamy Państwa do dołączenia, co można uczynić osobiście (w Krakowie) lub zdalnie za pośrednictwem transmisji na żywo przez serwis YouTube.
31 stycznia 1985 roku zmarł w Monachium Józef Mackiewicz, miłujący prawdę badacz prawdziwego oblicza komunizmu w sowieckim wydaniu. Jako jeden z pierwszych, Mackiewicz opisał zbrodnię dokonaną przez Związek Sowiecki w Katyniu. Antykomunizm tego wielkiego pisarza, dziennikarza i publicysty był efektem twierdzenia, że dialogu ze zbrodniarzem po prostu się nie prowadzi.