Zdarzyło się to w czasie wojny domowej w Hiszpanii w 1936 roku. Wojna sprowokowana przez komunistów była wielką tragedią dla narodu hiszpańskiego i ogromną tragedią dla samego Kościoła, który ucierpiał najbardziej. Pałający nienawiścią bojówkarze komunistyczni, pragnący zaprowadzić swój "ład", mordowali księży, zakonników i zakonnice. Plądrowali i palili kościoły. Bezcześcili wszystko, co miało jakikolwiek związek z wiarą katolicką. Zabijali wszystkich tych, którzy nie sympatyzowali z komunizmem.
Ksiądz Józef Moro Briz, proboszcz w miasteczku Cebreros, zmówiwszy ostatnią modlitwę, zamknął kościół i poszedł na plebanię, aby położyć się spać. Mijały godziny, a on owładnięty dziwnym niepokojem nie mógł zasnąć. Dręczyły go wieści, które nadchodziły z innych miast. Różni ludzie donosili o paleniu kościołów, okrutnym mordowaniu kapłanów i o bezwzględnej walce toczonej w kraju.
- Czyżby i Cebreros miało spotkać coś podobnego? - Czyżby i mnie to miało dotknąć? - pytał siebie z niedowierzaniem duchowny.
Nagle tuż za oknami rozległ się hałas. Nim proboszcz się spostrzegł, do pokoju wtargnęła banda uzbrojonych komunistów. Mężczyźni zaczęli go wyzywać i okładać pięściami. Szczególnie agresywny był Ludwik Barrio, który z taką wściekłością bił kapłana, jakby to sam diabeł wcielony czynił.
- Teraz ci odpłacę - wołał - za wszystkie twe upomnienia, za wszystko coś mówił przeciw nam, komunistom.

Następnie pobitego i na wpół żywego księdza oprawcy skrępowali powrozem i zostawili w pokoju, po czym pobiegli do kościoła, by go zrabować i spalić. Kapłan słyszał jak bluźniono, szydzono, niszczono figury i obrazy świętych. Słyszał jak je zrzucano z ołtarzy.
I znowu najbardziej gorliwym w znieważaniu świątyni był Ludwik Barrio. Gdy tak zrzucał figury świętych, które z łoskotem padały na ziemię, nagle w wielkim ołtarzu dojrzał ogromny posąg Serca Jezusowego. Zerwał się i pobiegł tam. Już zaczął się wspinać, już prawie zbliżył się do posągu, aby go zwalić, gdy wtem oderwał się gzyms, na którym stał. Bezbożnik runął na kamienną posadzkę z ogromną siłą. Szybko podbiegli do niego jego towarzysze, ale zobaczywszy go całego we krwi, pomyśleli, że nie żyje i nie udzielili mu żadnej pomocy.
Tymczasem hałas, jaki dobiegał ze świątyni obudził uśpionych mieszkańców. W pośpiechu podążyli do kościoła, by sprawdzić, co się dzieje. Z kolei tchórzliwi komuniści, obawiając się linczu ludności katolickiej, w popłochu zbiegli.
Gdy mieszkańcy weszli do świątyni, poraziło ich zniszczenie. Na plebani odnaleźli skatowanego, jeszcze żyjącego proboszcza, któremu natychmiast udzielono pomocy. Jak tylko kapłan odzyskał przytomność, poprosił, aby zaprowadzono go do kościoła.

Jakiż straszny żal go ogarnął na widok znieważonego domu Bożego. Gdy tak wodził wzrokiem, w pewnym momencie dostrzegł leżącego Ludwika Barrio. Kiedy się do niego zbliżył, aż się wzdrygnął na widok namacalnej sprawiedliwości Bożej. Tymczasem oprawca powoli odzyskiwał przytomność. Ksiądz poprosił, aby go wyniesiono z świątyni, a następnie osobiście się nim zajął.
A mógł tego nie zrobić. Mógł przecież wyjawić obecnym, że to jest ten oprawca, który go tak straszliwie skatował, który tak zbezcześcił dom Boży. A wtedy z pewnością wymierzono by mu karę. Tymczasem dobroduszny kapłan pomny na przykazanie Chrystusa miłowania nieprzyjaciół, postąpił tak, jak powinien dobry chrześcijanin. Zajął się swoim katem tak, jak każda troskliwa matka opiekuje się chorym dzieckiem.
Nagle oczy kapłana i Ludwika spotkały się. Mężczyzna poruszony widokiem swojej ofiary, poczuł silny ból w sercu. Odezwało się w nim sumienie. Wiedział, że jego chwile są policzone.
- Umieram!...
- Tak, umierasz - powiedział ksiądz Józef. - Musisz się pojednać z Bogiem, byś nie zginął na wieki.

Słowa te dotarły do serca Ludwika, który wzruszony postawą księdza i obawiając się tego, co się stanie z nim po śmierci, wyznał wszystkie swoje grzechy, a spływająca po twarzy łza świadczyła, iż głęboko za zło, które czynił, żałował. Po chwili jego dusza odeszła w pokoju, aby stanąć przed Boskim sądem.
Tymczasem zgromadzeni wokół ludzie ze zdumieniem patrzyli na całą tę scenę. Nie wiedzieli bowiem, co zaszło pomiędzy księdzem a umierającym. Lecz Chrystus wiedział. Pokazał, że to On zawsze zwycięża.


Oprac. Agnieszka Stelmach
na podstawie książki o. Bernarda od Matki Bożej pt. Nasz Boski Król.