Stolica Apostolska wypowiedziała się na temat aktualnych problemów bioetycznych

12 grudnia Kongregacja Nauki Wiary opublikowała Instrukcję: „Dignitas personae", dotyczącą niektórych problemów bioetycznych. Zawiera ona stanowisko Kościoła wobec aktualnych problemów bioetycznych, związanych z rozwojem medycyny.

Autorzy Instrukcji przypominają, że podstawowym obowiązkiem Kościoła jest afirmacja wartości człowieczeństwa i godności osoby ludzkiej od chwili poczęcia, poprzez wszystkie fazy życia, aż do naturalnej śmierci. Wyjaśniają, że temu celowi służą wszelkie krytyczne postulaty formułowane w dalszych partiach dokumentu.

Podkreślają, że rozwój nauk medycznych jest faktem pozytywnym i „zasługuje na poparcie, kiedy służy przezwyciężeniu lub wyeliminowaniu patologii i przyczynia się do przywrócenia normalnego przebiegu procesów rozrodczych”. Zasługuje natomiast na negatywną ocenę „kiedy zakłada niszczenie istot ludzkich bądź posługuje się środkami, które naruszają godność osoby lub są stosowane w celach sprzecznych z integralnym dobrem człowieka”.

Instrukcja negatywnie ocenia zapłodnienie pozaustrojowe, gdyż dochodzi wówczas do poczęcia dziecka w oderwaniu od intymnej relacji małżeńskiej jak również prowadzi do niszczenia życia człowieka w fazie embrionalnej.

Według Kongregacji nie do przyjęcia jest też dalsze wykorzystywanie wytworzonych embrionów do celów terapeutycznych, gdyż „są one wówczas traktowane jako zwykły materiał biologiczny”. Jako niedopuszczalna oceniana jest też diagnoza przedimplantacyjna, polegająca na eliminacji słabszych embrionów utworzonych drogą in vitro przed ich wszczepieniem.

Wśród nowych propozycji terapeutycznych, Instrukcja dopuszcza zabiegi na komórkach somatycznych, natomiast za moralnie niedopuszczalną uznaje terapię genową komórek zarodkowych. Za niedopuszczalne uznaje próby stosowania technik inżynierii genetycznej mające doprowadzić do „udoskonalenia i wzmocnienia naszego wyposażenia genetycznego”.

W zakresie wykorzystywania komórek macierzystych do celów terapeutycznych za dopuszczalne uznaje te metody, które „nie powodują poważnego uszczerbku u osoby, od której są pobierane te komórki”. Ten warunek jest spełniony w przypadku, kiedy pobiera się komórki macierzyste z tkanki dorosłego osobnika, z krwi pępowinowej w momencie porodu lub z tkanki płodu zmarłego śmiercią naturalną. Za niedopuszczalne uznaje pobieranie komórek macierzystych z żywego ludzkiego embrionu.

Kongregacja nie dopuszcza – zarówno reprodukcyjnego jak i terapeutycznego – klonowania człowieka. Jako niedopuszczalne ocenia także wszelkie próby hybrydacji ludzko-zwierzęcej.

Instrukcja „Dignitas personae” składa się z 3 części. W pierwszej omawiane są aspekty antropologiczne, teologiczne i etyczne prokreacji, w drugiej - odpowiedzi na nowe problemy związane z przekazywaniem życia, a w trzeciej stosunek Kościoła do nowych propozycji terapeutycznych związanych z manipulowaniem embrionem lub dziedzictwem genetycznym człowieka.

Przekazywanie życia

Kongregacja Nauki Wiary broni w Instrukcji poglądu, że przekazywanie życia ludzkiego winno dokonywać się wyłącznie w naturalnej rodzinie. Przypomina, że „początek życia człowieka ma swój kontekst w małżeństwie i rodzinie, w której zostaje ono poczęte przez akt wyrażający wzajemną miłość mężczyzny i kobiety”. Tłumaczy, że ten porządek - zgodny z prawem naturalnym - winien być bezwzględnie zachowany.

Za dopuszczalne Instrukcja uznaje wszelkie działania mające na celu usunięcie przeszkód uniemożliwiających naturalną płodność. Wśród nich wymienia leczenie hormonalne, czy chirurgiczne leczenie narządów rodnych.

Jednocześnie Kongregacja zauważa, iż znaczącej części zgłaszanych lekarzom przypadków niepłodności - zarówno u kobiet, jak i u mężczyzn – „można by uniknąć gdyby wierniej przeżywano cnotę czystości, gdyby prowadzono zdrowszy styl życia i gdyby zostały wyeliminowane czynniki stwarzające zagrożenie w zakresie pracy, odżywiania się, stosowania leków oraz ekologii”.

Za niedopuszczalne uznaje się techniki sztucznego zapłodnienia zarówno heterologicznego (gdzie poczęcia dokonuje się z gamet pochodzących także od zewnętrznych dawców) jak i homologiczne (gdzie poczęcie dokonuje się z gamet pochodzących od małżonków).

Ze zdecydowanie negatywną oceną spotyka się redukcja embrionów już wszczepionych, gdyż jest ona formą aborcji. Taka sama kwalifikacja etyczna dotyczy środków wczesnoporonnych.

Jako niedopuszczalna oceniana jest też diagnoza przedimplantacyjna, polegająca na eliminacji słabszych embrionów utworzonych drogą in vitro przed ich wszczepieniem. Niekiedy służy ona bowiem wyborowi embrionów określonej płci czy mających określone cechy. Kongregacja przypomina, że tego rodzaju działania są wyrazem mentalności eugenicznej.

„Jeśli w przeszłości – czytamy w Instrukcji – dopuszczano się dyskryminacji z powodu rasy, religii lub pochodzenia społecznego, dzisiaj jesteśmy świadkami nie mniej poważnej i niesprawiedliwej dyskryminacji, prowadzącej do nieuznawania etycznego i prawnego statusu istot ludzkich dotkniętych ciężkimi patologiami i niepełnosprawnością. W ten sposób zapomina się, że osoby chore i niepełnosprawne nie stanowią jakiejś odrębnej kategorii, ponieważ choroba i niepełnosprawność należą do ludzkiej kondycji”.

Negatywna ocena moralna dotyczy zamrażania nie wykorzystanych embrionów. „Kriokonserwacja jest nie do pogodzenia z szacunkiem należnym embrionom ludzkim, wystawia je na poważne niebezpieczeństwo śmierci albo naruszenie ich integralności fizycznej, ponieważ znaczący ich procent nie przeżywa zamrożenia lub rozmrożenia; pozbawia je, przynajmniej czasowo, możliwości przyjęcia i kształtowania w łonie matki; naraża je na dalsze szkody i manipulacje” – czytamy w dokumencie.

Nie do przyjęcia – zdaniem Kongregacji – jest dalsze wykorzystywanie wytworzonych embrionów do celów terapeutycznych, gdyż „są one wówczas traktowane jako zwykły materiał biologiczny, co prowadzi do ich zniszczenia”. Podobnie nie do przyjęcia jest wykorzystywanie tych embrionów do „terapii” par bezpłodnych czy w formie tzw. adopcji prenatalnej, która polega na wszczepieniu ich innym parom.

Instrukcja odnosi się także do propozycji zamrażania oocytów, tzn. żeńskiej komórki jajowej, do której nie przeniknął plemnik. Praktykę tę, stosowaną w celu sztucznego przekazywania życia, Kongregacja uznaje za moralnie nie do przyjęcia.