Środowiska – Zwyczaje – Cywilizacje
 
Rozważania o rodzinie i nierówności
Leonard Przybysz

Jakąż radość wywołuje w nas widok uwiecznionej na tym obrazie wielopokoleniowej rodziny. Taka familia była kiedyś czymś zupełnie normalnym. Ale także to pełne ciepła otoczenie budzi w nas zachwyt – piękny salon, meble i obrazy dobrej jakości, bogate zasłony, dywan absolutnie pierwszej klasy. Ta wzbudzająca sympatię rodzina, zgromadziła się w salonie być może przed uroczystą kolacją, którą niebawem będzie spożywać.

Już na pierwszy rzut oka możemy wywnioskować, że jest to bardzo zamożna rodzina. Dziadkowie, rodzice, dzieci i wnuki spokojnie rozmawiają. W centrum widzimy babcię, która robi na drutach sweter. Obok niej dziadek, sędziwy i dostojny pan, czyta gazetę, komentując wydarzenia ostatnich dni lub nawet tygodni. W sposób naturalny wzrok wszystkich domowników skierowany jest na niego, ponieważ jest najstarszy, doświadczony i otoczony aurą szacunku i poważania. Śmiało można o nim powiedzieć, że jest patriarchą tego rodu.


Dzisiaj prawie wszyscy uznają, że rodzina jest instytucją prawowitą. Ale powiedzieć, że jest naturalna i prawowita, to za mało. Bo również np. stowarzyszenie kolekcjonerów fajek też jest prawowite. Dlatego musimy podkreślić, iż rodzina jest konieczna! Dlaczego? Bo bez niej społeczeństwo nigdy by nie istniało. I – dodajmy – jeśli znikłaby rodzina, znikłoby społeczeństwo.


Rodzina istnieje z woli Boga, została wywyższona do najwyższej godności przez sakrament małżeństwa. Jest ona podstawową komórką społeczną i fundamentem państwa, któremu powinno zależeć na obronie rodziny. A jednak dobrze wiemy, jak dzisiaj państwo jej „broni”. Wystarczy wspomnieć choćby o edukacji seksualnej, teorii gender itd., które próbuje się narzucić rzekomo dla „dobra” rodziny…

Drogi Czytelniku, ten piękny obraz zasługuje jeszcze na inny komentarz, który może się nie podobać ludziom „ukąszonym” przez ducha egalitaryzmu. Chodzi tutaj o bogate rodziny. Według tych „ukąszonych”, każde bogactwo jest niesprawiedliwe. Uważają oni, że „sprawiedliwe” jest tylko takie społeczeństwo, które stopniowo dąży do egalitaryzmu, w którym nie ma ani bogatych, ani biednych.


W rzeczywistości jednak zło nie tkwi w bogactwie, ale w jego nadużywaniu. Co mówi o tym doktryna Kościoła? Według papieża Piusa XII, nierówności społeczne, włącznie z tymi, które są związane z urodzeniem, są nieuniknione; łagodna natura i błogosławieństwo Boga dla ludzkości oświetlają i chronią każdą kołyskę, każde ognisko domowe, patrząc na nie z miłością, ale nie niwelują różnic („L’Osservatore Romano” 5/6–1–1942). Według tego samego papieża, chrześcijańska nierówność stanowi źródło zgodnego współżycia między klasami społecznymi. Jeszcze raz oddajmy głos temu samemu papieżowi: Dla chrześcijanina nierówności społeczne roztapiają się w wielkiej rodzinie ludzkiej; (…) tak więc stosunki między klasami społecznymi musi charakteryzować i w pewnym sensie regulować uczciwość i sprawiedliwość. Muszą być one ożywiane przez wzajemny szacunek i miłość, które skracają dystans i łagodzą kontrasty, ale jeszcze nie znoszą nierówności…


Jakże dziś dalecy jesteśmy od tego ideału…

Leonard Przybysz