Obrady soboru powszechnego w Efezie, które trwały od czerwca do sierpnia 431 roku, zdominował spór teologiczny o osobę Pana Jezusa. Już wcześniej mnich Nestoriusz, wyniesiony w 328 roku przez cesarza Teodozjusza II do godności patriarchy Konstantynopola, głosił, że w Panu Jezusie były dwie osoby i dwie natury: boska i ludzka. Uważał za absurd, by kobieta (a więc stworzenie) mogła urodzić Boga. Dla podkreślenia swoich twierdzeń nazywał Maryję Matką Chrystusa (w znaczeniu człowieka), bowiem według niego Chrystus nie był Bogiem, natomiast Bóg był z nim złączony. Wywołało to sprzeciw prawowiernych hierarchów, którzy wyjaśniali, że Pan Jezus to jedna osoba, która posiada jednocześnie dwie natury: boską i ludzką.

Ojcowie soborowi potępili tezy Nestoriusza i ogłosili dogmat, że Maryja jest Matką Boga (po grecku Theotokos).

Ks. Wincenty Zaleski w swojej pracy Rok kościelny tłumaczył kwestię tytułu Maryi Boża Rodzicielka przez analogię: każda matka daje dziecku jedynie ciało, a dusza nieśmiertelna pochodzi od Boga, mimo to ma ona pełne prawo do tego, by nazywać się matką dziecka.

1500 lat później, w roku 1931, papież Pius XI uczcił uchwalenie wspomnianego dogmatu wprowadzając do liturgii święto Bożego Macierzyństwa. Obchodzono je odtąd co roku 11 października.

W ramach zmian przeprowadzonych w kalendarzu liturgicznym po Soborze Watykańskim II, święto Bożego Macierzyństwa przeniesiono na 1 stycznia pod zmienioną nazwą Świętej Bożej Rodzicielki Maryi (Sanctae Dei Genetricis Mariae), jednocześnie podniesiono je do rangi uroczystości.

Zmiana terminu nie była przypadkowa. Jeszcze pod koniec starożytności 1 stycznia, tzn. w ostatnim dniu oktawy Bożego Narodzenia, obchodzono w Kościele święto ku czci Maryi jako Matki Boga.

Prawdę o boskim macierzyństwie Maryi potwierdza Pismo Święte, w którym wielokrotnie nazywana jest Ona Matką Jezusa Chrystusa.

AK