Na kartach Starego i Nowego Testamentu wielekroć spotykamy wersy wskazujące na konieczność wiary. – Bez wiary nie można podobać się Bogu – ostrzega św. Paweł Apostoł (por. Hbr 11,6). Zbawiciel zaś pociesza: Niech się nie trwoży serce wasze. Wierzycie w Boga? I we Mnie wierzcie! Jaka więc powinna być wiara chrześcijanina?

W katechizmie kardynała Piotra Gasparriego czytamy: Wiara jest cnotą nadprzyrodzoną, która pod natchnieniem i z pomocą łaski sprawia, że przyjmujemy za prawdę to, co Bóg objawił, a przez Kościół do wierzenia podaje; przyjmujemy zaś to za prawdę nie dlatego, żebyśmy przyrodzonym światłem rozumu przejrzeli wewnętrzną prawdziwość tych prawd, lecz przez wzgląd na powagę samego Boga, który to objawił, a który się ani mylić nie może, ani w błąd wprowadzać. Święty Tomasz z Akwinu podkreślał, że w wierze rozum i nasza wola współdziałają z łaską Bożą.

Wiara powinna być powszechna, mocna, stała i żywa. To znaczy, że jesteśmy zobowiązani do tego, by wszystkie jej prawdy przyjąć bez wyjątku, bez powątpiewania, a ponadto mamy obowiązek żyć według zasad wiary. Byśmy jednak mogli żyć w ten sposób, konieczna jest miłość, bo jak pisze św. Jan Apostoł: Kto nie miłuje, nie zna Boga, bo Bóg jest miłością (1 J 4,8).

Chrystus Pan przykazał: Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, całym swoim umysłem i całą swoją mocą (Mk 12,30–31). W tym świetle wyraźnie widzimy, że wiara chrześcijanina jest osobistym spotkaniem z Jezusem Chrystusem Drugą Osobą Trójcy w Duchu Świętym. Jest spotkaniem z Emmanuelem Bogiem z nami, który stał się podobnym do nas we wszystkim oprócz grzechu.

Taka wiara, wypełniona miłością i ufnością, troszczy się w pierwszym rzędzie o Królestwo Boże: Święć się imię Twoje, przyjdź Królestwo Twoje, bądź wola Twoja jako w Niebie, tak i na ziemi.

A wtedy wszystko inne będzie nam dodane…