Wprawdzie religia (katolicka – przyp. red.) każe dążyć do Nieba, ale nie potępia posiadania dóbr ziemskich, jak to czyniły niektóre sekty; raczej poleca wszystkim sumienną pracę dla utrzymania siebie i swoich (bliskich – przyp. red.), błogosławi tej pracy i uczy używać jej owoców. Religia każe walczyć ze zmysłowością i żądzami, lecz nie nazywa ciała czymś z istoty złym, jak to głosili niektórzy filozofowie i heretycy, ani też nie wzbrania godziwych i umiarkowanych uciech. Religia każe szanować prawo Boskie i kościelne, piętnuje gwałcenie świąt, brzydzi się wyzyskiwaniem potu robotników, lecz nie jest przeciwniczką przemysłu czy handlu. Wielbi Boga w dziełach ludzkich i daje swą benedykcję nie tylko kościołom, ale też fabrykom (…); ludziom zaś ciężko pracującym przedstawia jako wzór i pociechę Tego, który pot wylewał przy warsztacie rzemieślniczym w Nazarecie. Religia każe starać się o poznanie prawdy Bożej, ale nie rzuca swej klątwy na umiejętności ludzkie; przeciwnie, cieszy się z ich rozwoju i otacza je swą opieką, by ominąwszy błędne szlaki, doszły do źródła wszelkiej prawdy – Boga. Dobrze powiedział znany poeta Lamartine: Wszelka cywilizacja, która nie wychodzi z idei Boga, jest fałszywa. Wszelka cywilizacja, która nie prowadzi do idei Boga, jest krótkotrwała. Wszelka cywilizacja, która nie jest przejęta ideą Boga, jest zimna i próżna. Ostatnim wyrazem cywilizacji doskonałej jest lepsze poznanie, lepsza cześć, lepsza służba względem Boga.

Nie sprzeciwia się też religia dobrobytowi ziemskiemu ani tym źródłom, z których dobrobyt płynie, o ile źródła są czyste, a czerpanie z nich jest zgodne z wolą Bożą. (…)
Chrystus Pan przyszedł na świat, aby zbawić ludzi i założyć w tym celu Królestwo Prawdy i Łaski, a nie jakieś królestwo ziemskie dla zadowolenia pychy i zmysłowości ludzkiej. Konsekwentnie kazał troszczyć się przede wszystkim o zbawienie duszy, inne zaś sprawy o tyle, o ile nie przeszkadzają sprawie zbawienia. Potępił też chciwość, samolubstwo, sybarytyzm i nieumiarkowane staranie się o dobra doczesne, z zaniedbaniem duchowych; ale z drugiej strony potępił również marnotrawstwo i próżniactwo, a polecił pracę, słowem i przykładem żądając od każdego spełniania obowiązków stanu.

Św. bp Józef Sebastian Pelczar, Obrona religii katolickiej, Wydawnictwo Prohibita, Warszawa 2016, s. 242-243.

Święty Józef Sebastian Pelczar (1842–1924) – biskup ordynariusz diecezji przemyskiej (1900–1924), założyciel Zgromadzenia Służebnic Najświętszego Serca Jezusowego. Rektor Uniwersytetu Jagiellońskiego (1882–1883). Kanonizowany w Rzymie w roku 2003.