Na firmamencie historii Kościoła świecą jasnym blaskiem gwiazdy wielu wspaniałych świętych. Kościół ukazuje ich wiernym jako wzór do podziwiania i naśladowania. 21 sierpnia (według tradycyjnego kalendarza 3 września) obchodziliśmy święto św. Piusa X, wielkiego papieża i takiegoż spowiednika. Jego motto brzmiało: Instaurare omnia in Christo (Wszystko odnowić w Chrystusie). I dlatego właśnie jest on czczony przez prawych i dobrych, a przez przewrotnych i złych znienawidzony. W obliczu modernistycznej sekty infiltrującej Kościół Pius X nie skapitulował. Walczył jak lew, co przyniosło mu zasłużoną chwałę. Potwierdził to inny papież, Pius XII, przez kanonizację wielkiego poprzednika, która miała miejsce 29 maja 1954 roku.

Encyklika św. Piusa X Pascendi Dominici gregis o zasadach modernistów przypomina bombardowanie, które zmiotło zastępy wrogów Kościoła. Przyjazny i uprzejmy wobec ludzi, był ten papież nieubłaganym i twardym „młotem” na herezje.

Zacytujmy tutaj dwa zdania z innej jego encykliki Notre charge apostolique, poświęconej obronie aktualności zasad cywilizacji chrześcijańskiej: Cywilizacji nie trzeba już odkrywać ani budować nowego społeczeństwa w obłokach. Ona była i jest – to cywilizacja chrześcijańska i katolickie społeczeństwo. Chodzi tylko o to, aby ją przywrócić na nowo i przywracać bez przerwy na jej naturalnych i Boskich fundamentach przeciwko wciąż ponawianym atakom szkodliwych utopii, buntu i bezbożności.

Papież św. Pius X był zafascynowany inną wielką postacią Kościoła – św. Teresą od Dzieciątka Jezus. Powiedział nawet o niej: To największa święta współczesnych czasów. Jej relikwie peregrynowały po Polsce w sierpniu.

Święta Tereska żyła krótko – ledwie 24 lata, z czego w murach klasztoru karmelitanek bosych spędziła dziewięć. Zupełnie nieznana światu, za życia nie dokonała żadnych cudów. Została jednak kanonizowana. I możemy zapytać: Co takiego zrobiła, że Kościół zaproponował ją swym wiernym jako wzór do naśladowania?

Z pomocą przychodzą nam jej myśli i wspomnienia. Kiedy je czytamy, jesteśmy zdumieni głębią jej wiary, jasnością i prostotą jej argumentów. Warto tutaj podkreślić, że nie była wykształcona, nie skończyła studiów teologicznych, a w swoich pismach zwracała uwagę raczej na cnotę niewinności niż teologiczną treść. Napisała to, co wywnioskowała ze swych lektur, z rozważań i medytacji, do których natchnęła ją łaska Boża.

Mała Tereska obiecała nam przed śmiercią: Niebo spędzę, czyniąc dobro na ziemi. Powiedziała też: Po mojej śmierci sprawię, że na ziemię spadnie deszcz róż. Niezliczone rzesze jej czcicieli na całym świecie, mogą zaświadczyć, że obietnice te zostały w pełni zrealizowane.

Teresa została kanonizowana przez papieża Piusa XI 17 maja 1925 roku. Spoczywa w bazylice w Lisieux, oczekując zmartwychwstania.

Zatrzymajmy się nad kilkoma jej myślami, ku duchowemu pokrzepieniu:

– Jak słońce oświeca równocześnie cedry i każdy mały kwiatek, tak jak gdyby był on jedyny na ziemi, tak nasz Pan troszczy się o każdą duszę z osobna, jakby nie miała sobie podobnych, i tak jak w przyrodzie następstwo pór roku sprawia, że w oznaczonym dniu może zakwitnąć najdrobniejsza stokrotka, podobnie wszystko odpowiada dobru każdej duszy.

– Jeżeli Jezus nie stworzył Cię aniołem w Niebie, to dlatego, że chciał, abyś była aniołem na ziemi. Tak Jezus chce mieć tutaj na ziemi swój Dwór Niebieski, podobnie jak tam, na wysokościach. Chce aniołów – męczenników, aniołów – apostołów.

– Jakaż to prawda, że Pan obrał maluczkich, aby zawstydzić wielkich tego świata. Nie opieram się na własnych siłach, ale na mocy tego, który na Krzyżu zwyciężył potęgę piekła.

– [Nasi przyjaciele] za mało myśleli o śmierci, a tymczasem nawiedziła już ona wiele osób z tych, które znałam młodymi, bogatymi i szczęśliwymi! Lubię powracać myślą do tych miejsc czarownych, w których żyli, i pytać się, gdzie oni są teraz, co im pozostało z zamków i parków, w których widywałam ich cieszących się wygodnym życiem? I widzę, że wszystko pod słońcem jest marnością i udręczeniem ducha, że jedyne dobro, to kochać Boga z całego serca swego i być tu, na ziemi, ubogim duchem.